Поезијата на академик Матеја Матевски – за минливоста на животот

 

 

Матеја Матевски е роден во Истанбул, 1929 година. Детството го поминал во Гостивар, а студирал во Белград и Скопје, каде завршил Филозофски факултет. Прво работел како наставник по македонски јазик, а потоа како новинар во Радио Скопје. Бил генерален директор на Радио-телевизија – Скопје.

 

Од 1956 година е член на Друштвото на писателите на Македонија и одреден период ја вршел функцијата негов претседател. Матевски е член на МАНУ каде бил претседател во периодот 2001 – 2004 година.

Во  2011 година  на јубилејните 50 Струшки вечери на поезијата нему му беше доделен Златниот венец.

 

Ги напишал збирките песни: „Дождови“(1956), „Рамноденица“(1963),„Перуника“(1976), „Круг“(1977),

„Липа“(1980), „Раѓање на трагедијата“(1985), „Оддалечување“ (1990), „Црна кула“ (1992), „Завевање“ (1996), „Мртвица“ (1999), „Внатрешен предел“ (2000),

ИЗБОР ПЕСНИ – „Заминување на светулката“ .

 

 

Поетско творештво
Творештвото на Матеја Матевски од првата стихозбирка „Дождови“, па до последната

„Внатрешен предел“ е проткаена со немирот што го чусвтвува поетот заради оддалечувањето на човекот од природата, од неговиот искон. Колку повеќе се оддалечуваме од природата, толку повеќе стануваме несвои, опфатени од злото, загубени. Можеби единствениот излез од неспокојот тој го наоѓа во враќање во минатото, во детството, во невиноста на младоста, во сеќавањата кога цивилизациското зло сè уште не го опфатило. Стремежот во  неговата поезија е враќање кон природата, кон детството. Градот, асфалтот, висококатниците, тој сака да ги замени со зеленилото, мирот и спокојот што го нуди природата и човекот повторно да го поврзе со неа.

 

Публицитет.мк