Видое Видичевски (Охрид, 1931) повеќе од шест децении е активно присутен во современите текови на македонската литература. Автор е на стихозбирките: “Сини питоми утриње” , “Вечерен пејсаж од градот”, “Песни за потопот” , “Кажување на задоцнетиот пророк” , “Вие” и “Билје крај езерото”, како и на познатите книги “Големата шума” , “Времето на црвените рози” , “Таинствени води” , “Заробеници на вечерните игри” и “Приказни за Дамјана”.
За неговото дело инспиративни текстови напишале Матеја Матевски, Георги Старделов, Благоја Иванов, Миодраг Друговац, Доне Пановски и други. Во нивните прилози посебно е нагласена тематската доследност во поглед на иницираната проблематика уште од неговата рана младешка фаза во педесеттите години на минатиот век.
Во богата биографија на Видое Видичевски, нашиот годинашен славеник, покрај книжевните дела, посебно треба да се потенцира и неговиот ангажман во покренувањето, обликувањето и профилирањето на значајни институции и манифестации во родниот град, кои во изминатиот период одиграа значајна улога во целокупниот живот на Охрид и пошироко, на Република Македонија. Овој писател, со раскошна дарба за комуникација е основач на Историскиот архив во Охрид , на Радио Охрид, на манифестацијата “Прличеви беседи” , а е еден од иницијаторите за формирањето на музичко-драмскиот фестивал “Охридско лето”. Ова се факти, кои говорат за исклучителен работен ангажман, за потребата од збогатување на содржините во градот, но и за профилирање на кадри во скоро сите области на општественото и културно живеење.
Видое Видичевски е доследен во создавањето на книгите, кои на тематски план чинат една неразделна целина. Неговата поезија е верна слика на долгите човечки патешествија.Таа е химнична и трогателна, сензибилна и медитативна, длабоко доживеана и разбирлива за широк круг на читатели. Поетот е мечтател и трагач по длабоките корени на својот народ. Пее за морничави, болни историски и трауматични настани, глетки и судбини. Многу негови песни можеме да ги протолкуваме како програмски по својата суштина. Тоа се песни заветни, откорнати од душата, песни со силен емотивен набој. Оваа негова определба е со кристално јасен татковински белег. Видое Видичевски гради свест за времето и за судбинските настани што оставиле длабоки траги во неговата душа. Тој е сведок на мноштво глетки и привиденија, на возбудливи доживувања, но и на романтични излети,кои останале неизбришливи траги во поетовата меморија.Природните езерски убавини,прошетките низ Малесија и Дримкол,младешкте доживувања на прекрасната Галичица.Сето тоа се врежало во поетовата душа,та низ ткаежот на стиховите најизразито се остварува во стихозбирката „Вечерен песјаж над градот“,за која Матеја Матевски ќе напише „дека е изразито медитерански обоена книга,со лирска атмосфера полна со таинственост,соопштена со модерен јазик.“
Видое Видичевски ја прифаќа девизата дека песната е недовршена човекова драма, создадена од множество изрази, пориви, падови и дилеми.По многу свои тематски и естетски својства,тој спаѓа во редот на поетите – исповедници. Неговите песни не припаѓаат на оној вид поезија што трага по совршенство;но нивната функција е повеќеслојна, поттикнувачка, љубопитна. Тие едноставно комуницираат со читателот, зашто поетот своето пеење не го сведува на сензуална фантазмагорија и површна сликовитост. Тоа јасно говори дека поетовите механизми на прикажување на светот, а во таа насока и јазичните синтагми, се во дослух со времето во кое живееме и твориме. Тие се проткајуваат и прават препознатлив и заокружен поетски свет.
(Промотивна реќ за Видое Видичевски по повод доделувањето на наградата “Книжевен жезол” на Друштвото на писателите на Македонија)
Скопје, 21 јуни, 2018 г.
Публцитет.мк
