Рецензентот – поетот и писател Тоде Илиевски во неговата рецензија за првенчето на Марина напишал: -Дебитантската збирка „Слики од бунарот“ од Mарина Шокeва, понудена за објавување кај издавачката куќа „Ѓурѓа“- Скопје, очигледно е дека донесува поезија која е далеку од почетништво на првите објави, односно дека стиховите минале низ процесот на зреење и преиспитување. Потврда за тоа се стиховите што со гордост би биле потпишани и од поискусни, потврдени автори, како на пример :
Чувствуваш ли колкку сум присутна
Таму каде што воопшто ме нема
( Таму)
Меѓу она што е забележливо се вбројува и изворноста на поетесата, што значи обид за оформување и одбележување на сопствен поетски ракопис и простор.
Поетесата нема проблем со јазичниот материјал,што не значи дека нејзината потрага по нови композициски решенија е завршена,вели рецензентот Илиевски.
Публицитет.мк по избор на поетесата објавува неколкку нејзини песни дел од стихозбирката „Слики од бунарот“
МАГЛА
Повторно се спушта магла.
Се згуснува.
од лесен тантелест превез
се претвора во тешка завеса.
Полека, но заканувачки,
како згниени буриња
низ падина,
темни, есенски денови
кон мене се тркалаат.
Маглата повторно се спушта
и веќе не гледам јасно
бурињата стануваат
тешки воденички камења.
Стравот боде со игли
по темето,
се спушта низ `рбетот,
парализира.
И немо се молам
моите гаврани
овојпат посилно да загракаат,
најсилно со прстестите крилја
да замафтаат,
и во целата вознемиреност таа
фустанот белузлав да го дигне,
босонога угоре да се зададе,
и да исчезне.
КОЦКА
Кога си спремен душата да си ја продадеш
за благ ветрец што нежно те разгалува
и како лира те растреперува,
кога си спремен душата да си ја предадеш,
за рик од елен низ ветрот
што те повикува на љубов,
па ѝ го поместуваш тлото,
и ја тркалаш надолу
во бунар без дно,
кога си спремен себе да се разнебитиш
до „ сакам да ме нема“,
освен врамен во нечии раце,
во некоја, со прегратка осмислена слика,
тогаш храброста со достоинството се коцка
и некоја темна радост те огрева
па во одразот во својот негатив
се гледаш составен
некако наопаку,
а сепак најмногу цел.
МЕНУВАЊА
Оној цврст камен
врз кој најпосле се потпрев за одмор,
а претходно уморена го ѕидав,
за кој се врзав ко чамец сред езеро,
за мирно и сигурна да се лулам,
се здроби во песок
растрчан по лизгави плочки.
Тешко се дофаќа, бега,
менува облици
што се лизгаат како риба низ водени раце.
Ги ловам разните состојби
кои сакам да ги запознам
и одново по свое да ги изѕидам.
Ги напипувам, ги проучувам
И секој пат срцето без грешка
почетниот облик го препознава,
го прифаќа и храбро го љуби.
ТАМУ
Со мислите
поминувам по облиците,
ги претпоставувам,
ги вообличувам
сите опкружувања, бои,
места, агли, закривувања.
Чувствуваш ли колку сум присутна
таму каде што воопшто ме нема?
Друго место.
Невкусено низ доживувања,
невтемелено со искуство.
На кој ли начин духот
да се вткае засекогаш ,
да се отелотври,
тврдоглаво да се изѕида ,
да разграни корен во таа почва,
да застане цврсто, живо,
па моето присуство
и во твоето око,
и во твојата рака
непоколебливо и целосно да биде.
Публицитет.мк
