Диме Ратајкоски, новинар – уредник во МТВ.
Ако нешто со сигурност можам да очекувам на овој ден, тоа несомнено е шаренилото и звучноста на небото. Возбудливи глетки вперени во колоритот од светликави концентрични кругови кои бавно се претопуваат во ѕвездите. Огномет! Да, загарантиран огномет, кој на мојот роденден е стандардна сценографија, почнувајќи уште од 8-ми септември 1991 година кога на централниот плоштад во моето родно Скопје беше прогласна независноста на Македонија. Оттогаш, 30 години, заедно растеме и се развиваме со државата. Полни 30 години љубов, страст, немир, предизвици, гнев, компромиси и безброј други карактеристики, кои подеднакво си ги разменуваме. Некогаш со насмевка, а некогаш со јарост… Се сеќавам бев во првата генерација ученици кои тргнаа на училиште во старо/новата држава, а не беа Титови пионери. Јас полнев 7, кога држвата се роди со вратен суверенитет. Можеби токму тоа беше знак за некаков поинаков заеднички почеток…
Денес, по триесет години, моето тело си има свој мозок. Не дека остарев, но кога ќе забележите дека свеќичките чинат повеќе од тортата, тогаш ви станува јасно… 
Така ли беше Боб Хоуп? Три чоколадирани парчиња со најблиските, на кои претходат две – за нас двајцата. Пица и Rifkin’s Festival на Вуди Ален, пред каква било ТВ церемонија по повод триесет годишниот јубилеј на државата, чие тело пак си има свој мозок… Ете, по триесет години паралелно живеење и остварување лека полека и церебрално се разидуваме, но не значи дека нема некогаш повторно да се сретнеме. И да бидам искрен, не дека моето љубопитно око нема да ѕирне што се случува во центарот на Скопје на прославата од големиот јубилеј – мојот роденден! Ако ништо друго огнометот ни е заеднички – заскитани волшебни кругови во кафените очи на мојата ѕвезда.
Публицитет.мк
